Jeden moment

Za szybą mżył deszcz, przemywając chodniki i rozmywając światła latarni. Ludzie mijali się bez słowa, nieświadomi, że tu, przy małym stoliku, toczy się walka o przyszłość, choć pozornie nic się nie działo. Kelnerka, nie zwracając na Martę większej uwagi, zebrała pusty talerz z sąsiedniego stolika i uśmiechnęła się do jakiejś pary. Nikt nie zauważył jej walki.

Właściwie mogła już nie odpowiadać. Przeczekać. Zniknąć. Albo napisać: „Nie, nie jestem pewna” — bo przecież nie była. A jednak właśnie to sprawiało, że w ogóle mogła być gotowa. Tyle razy mówiła sobie, że bezpieczeństwo jest ważniejsze niż emocje, że lepiej znać odpowiedzi niż wchodzić w coś nieznanego. Ale on zawsze był tą niewiadomą, która kusiła.

W drzwiach rozległ się dzwonek. Ktoś wszedł, roznosząc wokół zapach wilgoci i mokrego materiału. Marta nie spojrzała nawet w tamtą stronę — nie chciała wierzyć, że to może być on. Nie powinni się dziś spotkać. Nie po tym, jak zostawiła jego wiadomości bez odpowiedzi przez trzy dni. Nie po tym, jak uciekła z jego mieszkania o piątej rano, nie budząc go.

Przez chwilę pomyślała, że wszystko może się jeszcze cofnąć. Wrócić na dawne tory. Że napisze: „Przepraszam, to był błąd”, i wróci do tego, co znała — uporządkowanego życia, gdzie wszystko miało swoje miejsce. Ale była też ta inna możliwość, jedna z tych, które otwierają się tylko raz, a potem znikają, jak światło na przecięciu ulic, które zapalasz i gasisz jednym spojrzeniem.

Kiedy podniosła głowę, nie było go w kawiarni. Może tylko jej się zdawało. A może los uznał, że jeśli nie jest gotowa, to on nie będzie czekał. Położyła telefon ekranem do dołu. Wystarczyło jedno słowo. Zawsze tak było. Jeden moment — i już wszystko inne zaczynało się inaczej.